Το ξέρω ένιωσες πως σε εγκατέλειψα.. όμως όχι, οι υποχρεώσεις, η κούραση σου κλείνουν τον χρόνο για πολλά.. αλλά τώρα είμαι και πάλι εδώ, στο χάδι, που τόσο σου άρεζε, να μας ενώνει.. μια στιγμή οι δυο μας και δεν είμαι μόνη.. θα είσαι εδώ..

Σήμερα το αποφάσισα, Θα κάνω δύο ευχές.. τόσο δα μικρές σταγόνες για να με θυμάσαι..

Η πρώτη: να είχα φτερά, ναι θα ήθελα να είχα φτερά.. να πετάω πιο ψηλά.. να φτάσω ως τα αστέρια και να αντικρύσω το χαμόγελο του γατούλη που τόσο αγαπώ, ξέρεις αυτόν που γυρνάει γύρω γύρω το κεφάλι και βλέπεις μόνο το χαμόγελό του σα τον κοιτάς στον ουρανό.. Δεν γίνεται πρέπει να τον έχεις δει και συ, δεν είναι φαντασία μου ή κομμάτι απλά μιας ταινίας. Είναι εκεί, τα βράδια μου ψιθυρίζει.. Αλήθεια..

Τι άλλο μπορώ να θέλω δεν ξέρω, ίσως τον χορό, ναι τον χορό.. Ξέρεις εγώ και ο χορός πάει καιρός που δεν μιλάμε πια. Κάποτε του μίλησα άσχημα και από τότε με ξέχασε και μετά εγώ θύμωσα και αυτός δεν ήρθε να μου μιλήσει ποτέ από τότε. Και ναι πλέον είμαστε δύο ξένοι σε διαφορετικό ρυθμό μιας αλλιώτικης φαρσοκωμωδίας. Ναι ξέρω θα πεις, δεν έπρεπε να θυμώσεις, εσύ έφλεγες άλλωστε.. Και εγώ όπως πάντα θα σου πω: Ναι πάντα εγώ φταίω, πάντα εγώ. Αυτός ο διάλογος πλέον μου είναι τόσο γνωστός, τόσο κουραστικός, μα συνάμα απαραίτητος.

Και αν δεν ήσουν εδώ πώς θα ευχόμουν για το τι θέλω εδώ..

Η αγάπη μας στο πέρασμα του χρόνου

Η αγάπη ρέει στο πέρασμα του χρόνου

Στο άγγιγμα της μιας στιγμής

Είσαι δίπλα μου, στην καρδιά μου..

Σ’ αγαπώ, θέλω να είσαι καλά πάντα μέσα μου και δίπλα στα χέρια μου, στο κορμί μου..

Σαν μια σκιά κρύα, μα καθόλου στενάχωρη που ενώνεται με την δική σου στο κάθετο πέρασμα του ήλιου..

Οι σκιές μας από νέες να γίνονται γέρικες μα ποτέ πια σκυθρωπές..

Αγγίζεις τις ρυτίδες μου, μα δεν με νοιάζει γιατί ξέρω ότι η αφή σου αγγίζει τα χρόνια που περάσαμε μαζί..

Οι κοιλιές μας πια γουργουρίζουν μαζί.. οι φωνές μας τραγουδάνε μαζί τις στάλες του κάθε καλοκαιριού και κάθε χειμώνα που περάσαμε μαζί..

Το ροχαλητό σου μου δείχνει ότι είσαι ζωντανός δίπλα μου και ακούγεται σαν την πλέον πιο χαρούμενη μελωδία..

Σε χαϊδεύω και δεν με νοιάζουν τα πλέον παραπανήσια κιλά που ο χρόνος μας χάρισε..

Πλέον ενηλικιωθήκαμε ο ένας δίπλα στον ώμο του άλλου..

Χαρίσαμε υπέροχες στιγμές ο ένας στον άλλο και δεν χρειάστηκε ποτέ να πάρει ο καθένας τον δρόμο του..

Χαίρομαι ναι, χαίρομαι, που μπόρεσα να είμαι η πρώτη που αντίκρισα την πρώτη άσπρη τρίχα των μαλλιών σου..

Ήσουν το στάχυ μου και δεν μ’ άφησες να ξεπατωθώ από τον κρύο, δυνατό αέρα των προβλημάτων μας..

Είσαι το ζεστό χέρι που θα με πάρει αγκαλιά όταν κρυώνω, όταν σε αναζητώ..όταν πονώ..

Είσαι εδώ.. ήσουν εδώ και θα είσαι εδώ.. σ’ αγαπώ..

Θα πάρω την πένα μου και θα γράφω ζωγραφιστές θάλασσες χορεύτριες.. Να αγγίζουν τα κύματα των ουρανών και τα μονοπάτια της ερήμου..

Βουλοκέρι, ναι πάντα μου άρεζε το βουλοκέρι.. θα πάρω μία κόκκινη ράβδο θα την λιώσω ολόκληρη προκειμένου να βρω την σφραγίδα που θα μ’ αρέσει.. Θα είναι για τα γράμματα που θα σου στέλνω κάθε μέρα του φθινοπώρου.. και θα λέει πως μου λείπεις για να μην το γράφω συνέχεια.. μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις μου λείπεις _ _ _ τρεις μακριές παύλες και κενό.. Κουράστηκα.. είναι δύσκολο να γράφεις φθινοπωρινά γράμματα το καλοκαίρι του χειμώνα..

Αγαπητέ μου ερωμένε..

(κενά)

(κενά)

(κενά)

Με αγάπη,

η χαμένη περσείδα σου..

Την ψυχή μου πνίγανε αδαμιαία φίδια και το μόνο που έκανες ήταν να ρωτήσεις εάν είσαι ένα από αυτά.. φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια φίδια

Σπασμένα αγάλματα να νοσταλγούν την θλίψη σου στο μέλλον..

Και έτσι όπως τρέχαμε στο νερό σου είπα μην μ’ αφήσεις ποτέ. Και μου είπες πως τα κορμιά μας είναι σμιλευμένα να είναι εικαστικά έργα.. δεν Μπορούν να είναι μακριά.. και με αγκάλιασες. Η ζωή είναι σαν το νερό κυλάει όπου βρει χώρο να χαράξει την πορεία του, τον δρόμο του.. Θα είμαι εκεί θα σε βρίσκω πάντα στην γωνία να στρίβεις τσιγάρο.. μου το είχες υποσχεθεί.

Παρίστανα την θηλυκή σάρκα και εσύ τον αρσενικό κούρο και παίζαμε σε ένα θέατρο με ήρωες αγάλματα αρχαία Ελληνικά.. Αλλά δεν είχαμε χέρια μας τα είχε σπάσει ο χρόνος.. δεν μπορούσα να σε αγγίξω πια, αλλά ούτε και να έρθω στην γωνία να σε βρω, χωρίς πόδια.. σερνόμουν στην λάσπη ελπίζοντας πως κάποιος θα με βοηθούσε να έρθω εκεί.. Μα δεν υπήρχε κανείς, ήταν νύχτα και ποιος δίνει σημασία στις μέρες μας μία κόρη να σέρνεται. Το ντροπαλό βλέμμα μου δεν ήταν αρκετό για να το νιώσεις.. Πως μπόρεσες να διανύσεις τόσα χιλιόμετρα για να έρθεις μέχρι την γωνία μας;
Κάποιος μαέστρος σου έφτιαξε καινούργια πόδια και χέρια.. με βρήκες. Με σήκωσες στα καινούργια πλαστικά πλέον χέρια σου και αρχίσαμε πάλι να χορεύουμε . Θυμήθηκα τα παλιά. Φτιάξαμε καλύτερα θεατρικά από του Αριστοφάνη, γιατί τα φτιάξαμε οι ίδιοι και ήταν θεατρικά που δεν με άφηνες πότε από τα χέρια σου.. Ήμασταν οι καλύτεροι χορευτές..

Δεν με άφησες, με πέταξες και έσπασα, είχες ξεχάσει την ομορφιά μου.. Δεν είχα γίνει ποτέ πλαστικιά.. Τελικά ο μαέστρος σου έκανε κακό.. Δεν είμαστε πλέον δύο αγάλματα.. Έσπασα σε χίλια κομμάτια.. Είχες ξεχάσει δεν έπρεπε να με αφήσεις καθόλου από τα χέρια σου, θυμάσαι; μου το είχες υποσχεθεί, αλλά στο πάθος σου πάνω το ξέχασες. Το ξέρω ήθελες να με δεις να χορεύω για τελευταία φορά..
Στεναχωρέθηκες.. το ένιωσα σε πιστεύω. Δεν θέλω να μου πεις τίποτα.. Έτρεξες έφερες και σε μένα τον μαέστρο μα ποιος σου είπε ότι ήθελα να χάσω την σπάνια ομορφιά μου.. Αγαπούσα τον δημιουργό μου.. με έκανες πλαστικιά.. που είναι πλέον τον μαλλί μου που κυμάτιζε με τις αύρες του Αυγερινού.

Αλλά τώρα πια είμαστε επιτέλους μαζί.. Άσχημοι μα μαζί.. με βλέπεις να χορεύω.. Σε κάνω να χαμογελάς.. Παθιάζομαι να σου μιλάω, να σε μυρίζω, να σε αγγίζω.. Αχ το χέρι μου, πάει το χέρι μου.. Ξεκόλλησε σε εκείνη την περίεργη πιρουέτα που ήθελες να μην μ’ αφήσεις λεπτό για το σόλο μου.. Μου είχες πει δεν θέλω να σε ξαναχάσω. Δεν θα σε ξαναφήσω.. και τώρα; Δεν κατάφερες να με δεις να σου χορεύω.. γιατί πάλι μαζί θα ήμασταν ένα μέτρο πιο πέρα.. για σένα.. για να δεις την αγάπη μου..

Χωρίς Τίτλο

Κομμάτια από κρέας ωμό, τμήματα λαχταριστά.. ναι μου αρέσει αυτό το λακκάκι στο λαιμό μου και το άγγιγμα των χειλιών μου στο κορμί μου.. Πόσο μου έλειψες .. περιμένω χρόνια απαντήσει ς στα γράμματα που σου έστελνα κάθε πρωί, τρέχοντας να προλάβω τον ταχυδρόμο μήπως είχε κάποιο νέο σου..

Απάντηση όμως καμιά.. Πότε θα σε σφίξω ανάμεσα στα πόδια μου.. και μου αρέσουν πολύ τα μάτια σου, το στόμα σου.. το αίσθημα είναι μεγάλο πακέτο.. κάθετε καταχωνιασμένο μέσα στην σκόνη όσο καιρό θέλεις να το κρύβεις και εμφανίζεται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις.. μου λείπει η χαρά σου όταν με σφίγγεις στα χέρια σου..Το ποτήρι από το νερό μου έπιασε σκόνη.. πόσες μέρες έχει που το άφησα εκεί; Έχουν δημιουργηθεί φουσκάλες μέσα..

Τελικά πόσα βάρη αντέχει ο άνθρωπος.. μικροί μήπως όλοι πέσαμε στο καζάνι με το μαγικό φίλτρο. Μήπως όλοι έχουμε μια μικρή δόση από τον Obelix μέσα μας; Με μια μπουνιά μπορούμε να διαλύσουμε όλα τα προβλήματα μας; Μπορεί κάποιος άλλος να δώσει αυτή την μπουνιά για μένα και να διώξει κάθε ίχνος λύπης απ’ τα μάτια μου; Μόνο εγώ μπορώ να το καταφέρω αυτό σωστά;

Φαρμάκι οι εφιάλτες μου κάθε βράδυ και κάθε πρωί.. Πικρές κατάμαυρες εικόνες με μωβ λεπτομέρειες που τόσο αγαπώ και μισώ μαζί.. Θέλω πολύχρωμα όνειρα.. μπλε, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί..

Νιώθω να αντιγράφω την ζωή κάποιου άλλου.. μπορεί να είναι και η ζωή κάποιου άλλου που να θέλω να περιγράψω, να αντιγράψω.. Θέλω να είσαι εκεί όταν θέλω να μιλήσω.. να μην με ειρωνευτείς όταν θα θέλω να σου πω για τα αισθήματά μου.. καρδιά μου γιατί σε θέλω εκεί..

Μία στάλα έμεινε από το ποτήρι με το νερό το ήπια όλο, λένε κάνει καλό στην επιδερμίδα.. μα αυτή η τελευταία στάλα δεν θέλει να κυλίσει, δεν θέλει να την γευτώ, να αγγίξει την αφυδατωμένη γλώσσα μου.. τικ τακ δυο δευτερόλεπτα από το ρολόι.. με αποφεύγει ακόμη και αυτή η σταγόνα..

Μου έρχεται να βάλω τα γέλια.. νομίζω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να δώσω την μπουνιά που λέγαμε.. να τα γέλια.. μια καλή παρέα .. και λίγα ποτάκια.. Λίγο παράλογο για τέλος, αλλά είναι ένα Happy ending μετά από αρκετά μελαγχολικά κείμενα.. Τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος και την ζωή μου θέλω να την κάνω παραμύθι..

Μ' ακούει κανείς;

Θέλω να σχίσω την σάρκα μου,
Να πνίξω τον λαιμό μου,
Να ξεράσω τα σωθικά μου
Και να φωνάξω ΒΟΗΘΕΙΑ,
-Μ’ ακούει κανείς;

Και η σιωπή απλώθηκε, σαν μαρμάρινη πλάκα τάφου παλιού..
Λυγμοί ξέσπασαν στο ημίγυμνο κορμί της
Και μια φωνή, νεκρή φωνή, βουβή φωνή,
Τρέχει να την προλάβει..
Η μόνη ευχή, η μόνη κραυγή που έμεινε κοντά της..
Νεκρή κραυγή, βουβή ευχή την κόβει με μία τόλμη..

Ψιθύριζα μα δεν μ’ άκουσες και έτρεξα μεσ’ τον δρόμο..
Έτρεξα, μα δεν πρόλαβα, η κόρη μας εχάθει..
Ένας λυγμός, δύο κραυγές αιμάτωσαν την πέτρα..
Που έτσι όπως ήταν νηστική στο ψέμα της εκαρφώθει..

Δεν μου μιλούσε για πολύ, μονάχα έστεκε στον δρόμο..
Τέλος βαρύ, τέλος μακρύ ήρθε την λήθη της να λυτρώσει
Κι ύστερα με βήματα αργά.. τον σβέρκο της επλάγιασε και η πνοή της εχάθει..