Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

συνειρμοί

Υπάρχουν πολλοί συνειρμοί..

για τους αυστηρούς:λογικοί
για τους αισθηματικούς:αφηρημένοι
για τους ερωτευμένους:παθιασμένοι

για μένα:
Ζωγραφιστοί..

μελωδικοί..
Κλειτοριδικοί..
οσμητικοί..

-Κάθε συνειρμός και μια ανάμνηση..τόσο αυθόρμητη.. ενός ήχου, μιας μελωδίας, μιας μυρωδιάς..
-Ή απλά ένας ακόμη εγκεφαλικός παλμός.
-Μα γιατί είναι τους θεωρούμε σημαντικούς;
-Μα δεν είναι..;;
-Δεν είναι, όταν εμείς δεν θέλουμε να είναι..

-Ωστόσο,μας, είναι τόσο απαραίτητοι, τόσο αναγκαίοι όταν η ζωή δεν μας επιτρέπει τίποτα άλλο.. Όταν απλά είμαστε φυλακισμένοι.. Ένας περιορισμός, τότε δεν έχει σύνορα, δεν γνωρίζει αποστάσεις, καταστάσεις, συναισθήματα. Ακόμη και το ίδιο μας το κορμί μπορεί να μας δεσμεύσει σε έναν σαρκικό λήθαργο..

-Λογικό;
-Ναι, ίσως.Μήπως είναι και «αποφευκτό»..;
-Μπα, μάλλον αναπόφευκτο..

καταληκτικά καλύτερα:
- Καληνύχτα μνήμη μου.. κοιμήσου..

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Ανδρομέδα



Αχ γλυκιά μου Ανδρομέδα..
Πώς μπόρεσε να χώρεσει τόση ομορφιά σε ένα πρόσωπο..
τόσα αστέρια, στα δυο σου αγγελικά μάτια..

Μια ματιά μου εκεί αψηλά
το χάδι σου νοιώθω τρυφερά
και η ανάμνησή σου αιώνια..
και ας ήσουν μια επίγεια..

Για τους ερωτευμένους
Ο έρωτας σου βάλσαμο..
Για τους προδωμένους
το σημάδι σου ορόσημο..

Αχ γλυκιά μου Ανδρομέδα,
Στους ουρανούς που ταξιδεύεις..πέπλο εμείς, οι ακόλουθοί σου με τους μικρούς αστερισμούς σου..

Με γοητεία,
μια αστροφόρος σου


Γυάλινη μικρή κουκλίτσα...


Και όμως μερικές φορές τόσο δα μικρές και λιγοστές λεξούλες είναι αρκετές για να σε βάλλουν σε μπελάδες. Η ίδια σειρά γραμμάτων, συλλαβών ίσως κάποτε στην αρχαία Ελλάδα να αποκαλούνταν ύβρις προς τους θεούς, στην μετέπειτα κοινωνία προσβολή στον εκάστοτε εξέχοντα άρχοντα και πλέον στην σύγχρονη ίσως και να έχει διαστάσεις μη υπολογίσιμες όπως μιας παρεξήγησης ίσου μεγέθους με την μικρούλα λεξούλα που χρησιμοποιήσαμε και προκαλέσαμε αυτό το μπέρδεμα.

Ωστόσο, τέτοιες μικρές εκφράσεις οδήγησαν την Ανδρομέδα στα βράχια και στο έλεος του θαλάσσιου κύτους και παρόμοιες προτάσεις οδήγησαν όλους εμάς να μην μιλάμε με τον διπλανό μας. Μπορεί τότε να βρέθηκε αυτό το γενναίο και έξυπνο παλικάρι ο Περσέας και σώθηκε η πριγκίπισσα, όμως τώρα; δεν γίνεται και δεν πρέπει να μοιρολατρούμε συνέχεια. Πρέπει να αναλαμβάνουμε της ευθύνες μας και να μην επιτρέπουμε τις καταστάσεις απλά να κυλάνε και να φεύγουν από τα χέρια μας.

Καιρός είναι, κάθε φορά που θα κοιτάμε πλέον τον ουρανό να διαβάζουμε όλες τις ιστορίες που πλάστηκαν από ανθρώπους για ανθρώπους και να παίρνουμε μαθήματα. Κοιτώντας μπροστά, βάζοντας νέους στόχους και κανόνες, νέα χαρτιά, με την προσωπική ιστορία του καθένα σε ένα όμορφο παιχνίδι που λέγεται ζωή .Ένα ζάρι που μπορεί να σε κληρώσει πολλές ανηφοριές, αλλά και πολλές ελπίδες για ένα όμορφο τώρα. Έτσι ώστε και το αύριο να μπορεί να σχεδιαστεί και να είναι ακόμη πιο όμορφο από το τώρα.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010



Σαν είδα το σπίρτο αναμμένο,

κορμί καυτό

να περιμένει την γλώσσα της φωτιάς

για λύτρωση.

Για μια απόλυτη απογείωση του δυνατού και του αδύνατου.

Σκοτάδι και θρύψαλα

κομμάτια καθρέφτη και να

ένα τόσο δα γυαλάκι

μπορεί να μπει στο μάτι σου και να σε μεταμορφώσει στον κακό πρίγκιπα,

σαν το παραμύθι που μου διάβαζε κάποτε ένας φίλος,

αλλά αυτό το γυαλάκι είναι που ανάγκασε για την έκβαση του διήγησης, την εμφάνιση της αγάπης.

Καλά πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να τολμήσουμε να μιλήσουμε να ανοιχτούμε να ομολογήσουμε ότι

ΝΑΙ αγαπάμε

Και

Ναι ΚΑΙ αγαπιόμαστε.

Φτάνει πια δεν είναι αδυναμία η αγάπη..

Όπως και να θέλουμε να το παρουσιάζουμε δεν μας αρκεί μία ζωή μόνο ξεπέτες..

Πρόσεξα πως έπρεπε να ήμουν εκεί.

Ήμουν ή έλειπα;

Μερικοί αυτόπτες μάρτυρες μου είπαν πως το κορμί μου ήταν εκεί…

μαυροφορεμένο και υγρό..

μα εγώ θυμάμαι δεν ήμουν; Ή ήμουν;

Βοήθεια…

Ήμουν αλλού, δεν το έζησα

ήμουν σε ένα κήπο με λουλούδια και τον δικό μου πρίγκιπα, τον καλό, ή όχι.

Δεν ξέρω…

Από τα λίγα που θυμάμαι. Ήταν μία φλόγα.. Περίμενα μια φλόγα;;

Ποιος εγώ; Λάθος κάνεις..

Δεν ήμουν εγώ;

Δεν έκλαιγα για κανέναν.

Δεν ήμουν μαυροφορεμένη για κανέναν. Και όμως.

Τη φλόγα περιμένω.

Την αγάπη περιμένω να ανάψει την λαμπάδα της ζωής.

Της δικής μου ζωής.