Σαν είδα το σπίρτο αναμμένο,

κορμί καυτό

να περιμένει την γλώσσα της φωτιάς

για λύτρωση.

Για μια απόλυτη απογείωση του δυνατού και του αδύνατου.

Σκοτάδι και θρύψαλα

κομμάτια καθρέφτη και να

ένα τόσο δα γυαλάκι

μπορεί να μπει στο μάτι σου και να σε μεταμορφώσει στον κακό πρίγκιπα,

σαν το παραμύθι που μου διάβαζε κάποτε ένας φίλος,

αλλά αυτό το γυαλάκι είναι που ανάγκασε για την έκβαση του διήγησης, την εμφάνιση της αγάπης.

Καλά πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να τολμήσουμε να μιλήσουμε να ανοιχτούμε να ομολογήσουμε ότι

ΝΑΙ αγαπάμε

Και

Ναι ΚΑΙ αγαπιόμαστε.

Φτάνει πια δεν είναι αδυναμία η αγάπη..

Όπως και να θέλουμε να το παρουσιάζουμε δεν μας αρκεί μία ζωή μόνο ξεπέτες..

Πρόσεξα πως έπρεπε να ήμουν εκεί.

Ήμουν ή έλειπα;

Μερικοί αυτόπτες μάρτυρες μου είπαν πως το κορμί μου ήταν εκεί…

μαυροφορεμένο και υγρό..

μα εγώ θυμάμαι δεν ήμουν; Ή ήμουν;

Βοήθεια…

Ήμουν αλλού, δεν το έζησα

ήμουν σε ένα κήπο με λουλούδια και τον δικό μου πρίγκιπα, τον καλό, ή όχι.

Δεν ξέρω…

Από τα λίγα που θυμάμαι. Ήταν μία φλόγα.. Περίμενα μια φλόγα;;

Ποιος εγώ; Λάθος κάνεις..

Δεν ήμουν εγώ;

Δεν έκλαιγα για κανέναν.

Δεν ήμουν μαυροφορεμένη για κανέναν. Και όμως.

Τη φλόγα περιμένω.

Την αγάπη περιμένω να ανάψει την λαμπάδα της ζωής.

Της δικής μου ζωής.