Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Ένα αλλιώτικο φωτογραφικό άλμπουμ..

Η οικογενειά..Ο ίδιος..

Η σχέση..

Στην κοπέλα δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια..

Στην κοπέλα δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια..

Κρύα δάχτυλα, ελαφρώς λυγισμένα πάνω σ’ ένα πάτωμα παγωμένο..

Μια κόκκινη λίμνη.. ναι κόκκινη..

Μια μελωδία, αυτή της σιωπής..

Και ένα σημάδι πάνω στο άσπρο σεντόνι που την αγκάλιαζε..

Μια λέξη που πολλοί ειδικοί την χαρακτήρισαν καλλιγραφική..

Άλλοι κακογραμμένη.. και οι υπόλοιποι μουντζούρα..

Ένα σημάδι ζωντανό που έρεε ακόμη.. «σ΄αγαπώ»

Και Τέλος ένα σημείωμα, μισό βήμα πιο ‘κει ..ποτέ σου δεν με πίστεψες..

Την επόμενη μέρα οι αστυνομικοί δήλωσαν.. Η ουσία ήταν μία, την λέγαν ηρωίνη.

Και ο ιατροδικαστής συμπλήρωσε υπερβολική δοσολογία και αυτοκαταστροφικά ξεσπάσματα..

Κανένας όμως δεν μίλησε για την τελευταία πινελιά, που με τόσο πόνο χάραξε η καρδία της..

Γιατί η καρδιά της ήταν καθαρή, όσο και αν ήταν οι φλέβες της ήταν καμμένες..

Κι όμως στην κοπελιά δεν άρεζαν ποτέ τα παραμύθια..

Αλλά μονάχη διάλεξε να βρει την παραμύθα..

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

αγνώστου παραλήπτη




Κάποτε σε μια ταινία θαρρώ, είχα ακούσει το εξής γράμμα, την εξής εισήγηση, δεν θυμάμαι, απευθυνόταν προς έναν άγνωστο παραλήπτη μα εγώ θα έλεγα πως ήταν άγνωστος απλά επειδή δεν γινεται να περιοριστεί σε έναν, δεν μπορεί να προορίζεται μονάχα για έναν, δεν ανήκει σε έναν, δεν γράφτηκε από έναν:

αγνώστων στοιχείων παραλήπτη

Ερωμένε του κορμιού μου..

Αγάπη της καρδιάς μου..

Και δέσμιε του μυαλού μου..

Κάποτε με είχες πει πως η αγάπη δεν υπάρχει.. είναι μια θεώρηση του μυαλού για να εξηγήσει μερικά ανεξήγητα, μερικές μη λογικές για πολλούς, ρομαντικές για τους υπόλοιπους εκφράσεις της για μένα.

Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ..

Μπορεί να αλλάζει τόπο, χρόνο πρόσωπα..

Αλλά πάντα υπάρχει..

Σε μια στιγμή,

σε μια ανάσα,

σ’ ένα άγγιγμα,

σ’ ένα λάθος,

παντού..

Είναι ωραίο να αγαπάς και να αγαπιέσαι ..

Αρκεί να μην το ξεχνάς..

Γιατί όλοι το ξεχνάμε που και που

Σ’ ευχαριστώ γιατί

έχω ένα λόγο να αγαπήσω ξανά..

Πρώτα εμένα και μετά τους άλλους..