Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Στην κοπέλα δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια..

Στην κοπέλα δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια..

Κρύα δάχτυλα, ελαφρώς λυγισμένα πάνω σ’ ένα πάτωμα παγωμένο..

Μια κόκκινη λίμνη.. ναι κόκκινη..

Μια μελωδία, αυτή της σιωπής..

Και ένα σημάδι πάνω στο άσπρο σεντόνι που την αγκάλιαζε..

Μια λέξη που πολλοί ειδικοί την χαρακτήρισαν καλλιγραφική..

Άλλοι κακογραμμένη.. και οι υπόλοιποι μουντζούρα..

Ένα σημάδι ζωντανό που έρεε ακόμη.. «σ΄αγαπώ»

Και Τέλος ένα σημείωμα, μισό βήμα πιο ‘κει ..ποτέ σου δεν με πίστεψες..

Την επόμενη μέρα οι αστυνομικοί δήλωσαν.. Η ουσία ήταν μία, την λέγαν ηρωίνη.

Και ο ιατροδικαστής συμπλήρωσε υπερβολική δοσολογία και αυτοκαταστροφικά ξεσπάσματα..

Κανένας όμως δεν μίλησε για την τελευταία πινελιά, που με τόσο πόνο χάραξε η καρδία της..

Γιατί η καρδιά της ήταν καθαρή, όσο και αν ήταν οι φλέβες της ήταν καμμένες..

Κι όμως στην κοπελιά δεν άρεζαν ποτέ τα παραμύθια..

Αλλά μονάχη διάλεξε να βρει την παραμύθα..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου