Μ' ακούει κανείς;

Θέλω να σχίσω την σάρκα μου,
Να πνίξω τον λαιμό μου,
Να ξεράσω τα σωθικά μου
Και να φωνάξω ΒΟΗΘΕΙΑ,
-Μ’ ακούει κανείς;

Και η σιωπή απλώθηκε, σαν μαρμάρινη πλάκα τάφου παλιού..
Λυγμοί ξέσπασαν στο ημίγυμνο κορμί της
Και μια φωνή, νεκρή φωνή, βουβή φωνή,
Τρέχει να την προλάβει..
Η μόνη ευχή, η μόνη κραυγή που έμεινε κοντά της..
Νεκρή κραυγή, βουβή ευχή την κόβει με μία τόλμη..

Ψιθύριζα μα δεν μ’ άκουσες και έτρεξα μεσ’ τον δρόμο..
Έτρεξα, μα δεν πρόλαβα, η κόρη μας εχάθει..
Ένας λυγμός, δύο κραυγές αιμάτωσαν την πέτρα..
Που έτσι όπως ήταν νηστική στο ψέμα της εκαρφώθει..

Δεν μου μιλούσε για πολύ, μονάχα έστεκε στον δρόμο..
Τέλος βαρύ, τέλος μακρύ ήρθε την λήθη της να λυτρώσει
Κι ύστερα με βήματα αργά.. τον σβέρκο της επλάγιασε και η πνοή της εχάθει..