Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011



Το ξέρω ένιωσες πως σε εγκατέλειψα.. όμως όχι, οι υποχρεώσεις, η κούραση σου κλείνουν τον χρόνο για πολλά.. αλλά τώρα είμαι και πάλι εδώ, στο χάδι, που τόσο σου άρεζε, να μας ενώνει.. μια στιγμή οι δυο μας και δεν είμαι μόνη.. θα είσαι εδώ..

Σήμερα το αποφάσισα, Θα κάνω δύο ευχές.. τόσο δα μικρές σταγόνες για να με θυμάσαι..

Η πρώτη: να είχα φτερά, ναι θα ήθελα να είχα φτερά.. να πετάω πιο ψηλά.. να φτάσω ως τα αστέρια και να αντικρύσω το χαμόγελο του γατούλη που τόσο αγαπώ, ξέρεις αυτόν που γυρνάει γύρω γύρω το κεφάλι και βλέπεις μόνο το χαμόγελό του σα τον κοιτάς στον ουρανό.. Δεν γίνεται πρέπει να τον έχεις δει και συ, δεν είναι φαντασία μου ή κομμάτι απλά μιας ταινίας. Είναι εκεί, τα βράδια μου ψιθυρίζει.. Αλήθεια..

Τι άλλο μπορώ να θέλω δεν ξέρω, ίσως τον χορό, ναι τον χορό.. Ξέρεις εγώ και ο χορός πάει καιρός που δεν μιλάμε πια. Κάποτε του μίλησα άσχημα και από τότε με ξέχασε και μετά εγώ θύμωσα και αυτός δεν ήρθε να μου μιλήσει ποτέ από τότε. Και ναι πλέον είμαστε δύο ξένοι σε διαφορετικό ρυθμό μιας αλλιώτικης φαρσοκωμωδίας. Ναι ξέρω θα πεις, δεν έπρεπε να θυμώσεις, εσύ έφλεγες άλλωστε.. Και εγώ όπως πάντα θα σου πω: Ναι πάντα εγώ φταίω, πάντα εγώ. Αυτός ο διάλογος πλέον μου είναι τόσο γνωστός, τόσο κουραστικός, μα συνάμα απαραίτητος.

Και αν δεν ήσουν εδώ πώς θα ευχόμουν για το τι θέλω εδώ..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου